VAKİT gece yarısı...
Odamın penceresinden gökyüzündeki yıldızlara bakıp dalmışken sevdiğim kadın, çocuklarımın anasıyla yaşadığım yaşanmışlıklar bir bir gözlerimin önünden film şeridi gibi geçmeye başladı...
Düğünümüz...
Acı tatlı günlerimiz...
Çocuklarımızı bir bir kucağımıza alışımız...
Umut evladımızı kaybedişimiz...
Ve depremde beni bırakıp gidişin...
Gözlerimi gökyüzünden odamın karanlık duvarlarına çevirip ovmaya başlıyorum...
Bir, iki, üç nafile...
Gitmiyor yaşanmışlıklar...
Hele o gün doğumları ve batımlarını bağ evimizde izlerken başını omzuma koyduğun anlar gitmiyor...
Aksine aklımın en ücra köşesinde canlanıp duruyor...
O kadar hoyratça anıları hatırladığım bu gecede varsın gözlerim kapanmasın...
Varsın buğulansın...
Özlem dolu yaş damlaları sel olsun aksın...
Islatsın yanağımı ve bedenimi...
Islandıkça bedenim; üşüsün, donsun, kaskatı kesilsin...
Özlüyorum be sevdiğim hem de çok özlüyorum...
Gittiğin yerden dönmeyeceksin biliyorum...
Şimdi seni topraklar sarıp sarmalıyor...
Tek sevincim Umut oğlumuza kavuştuğundur...
Hani "bizi bekliyor" diyordun ya...
Hani "çok özlüyorum" diyordun ya...
Özlediğine kavuştun yârim...
Bak duyuyor musun?
Senin sevdiğin türkü çalıyor TRT Müzik'te...
"Parsel Parsel eylemişler dünyayı
Bir dikili taştan gayrı nem kaldı
Dost köyünden ayağımı kestiler
Bir akılsız baştan gayrı nem kaldı"
Gülüşü güzel yârim...
Sensiz bu türküyü dinlerken yüreğim yangın yeri...
Hasretin acı, yokluğunsa ölüm...
Yalnızım sevdiğim, yalnızım kadınım...
Senin olmadığın bir fotoğraf karesine sığmayacak kadar yalnızım...
Sana sesleniyorum gül yüzlü yârim;
Tutkum, inancım, evim, sokağım, odam, yastığım; bu ayrılık bana çok ağır geldi sevdiğim...
Odamın penceresinden gökyüzündeki yıldızlara bakıp seni anıyorum...
Torunun Umutcan'ın "anina" diye bağırdığı gibi bağırmak istiyorum...
ANİNA duyuyor musun beni?
Seni çok ama çok seviyorum...