Dostozan’ın Maraş’a olan özlemi bir önceki yazımda dediğim gibi 1953 yılında Ankara’ ya gitmesi ile başlamış uzun yıllar devam etmiştir. Ta ki 1973 yılında memleketi Kahramanmaraş’ a gelene kadar. Memlekete geldikten sonra da Maraş kokan şiirler yazmaya devam etmiştir.
Gurbette yazdığı küçük küçük notlar zamanla çoğalmış, alınan notlar bir araya getirilerek şiir olmuş ve Maraş’a mektuplar 1-2-3… diye sıralanmıştır. 2’ inci mektup 1 inci mektuptan bir hayli sonra yazıldığı için, eş, dost, akraba ve Maraş’tan haberler sorularak devam etmiştir. Yaşı 60 ve üzeri olanlar şiirde bahsi geçen, genelde şairin kendi mahallesi Yürükselim mahallesi ve çevresinde yaşayan dost ve akrabalardan olan şahısları daha iyi tanırlar herhalde.
MEKTUP – 2
Selamünaleyküm sevgili edem.
Mektubum gecikti gene bu sefer.
Dezzeme, emmime, bibime selam,
Ellerin öperim hep teker teker.
Ahırdağı gene karla doldu mu?
Geçenki mektubum seni buldu mu?
Komşu kızı Hatiç, gelin oldu mu?
Eskere gitti mi sümüklü Ejder
Mırtıklar damlardan saldı mı kuşu?
Terketmez bilirim edem bu huyu.
On gaflada seçer gümüş kuyruğu.
Çekmezse gaflayı bıyığın keser.
Duydum sapan döğüşü oynanmaz olmuş,
Çok sofu tanırdım beynamaz olmuş.
Dünkü Ördek Durdu, bugün kaz olmuş.
Edem, eski haşeşlerden bir haber.
Köhne Karamanlı ışıl ışılmış.
Arkbaşı, Mağralı hepsi değişmiş.
Bildiğimiz Maraş ne hale gelmiş?
Bir ömür sinende sürmeye değer.
Nice ahbap vardı görmek isterdim.
Fedai, Paşaoğlu daha kaç isim,
Aboov edem bilsen nasıl özledim.
Memidik, Gaz Hacı bütün Ökkeş'ler.
Köroğlu, İnceoğlan, ve Güdük Hasan
Pangonut Durdu, Apış, Hacı Duran,
Ibo, Tin İrbaham, Çikovlu Osman,
Aklıma düşerler hep birer birer.
Kuru Kafa, İbiş, Ecnebi Ahmet,
Tıngır Ökkeş, Palov ve Enik Mehmet,
Tükenmez saymakla, babâza rahmet
Ayırdı, neyleyim sizlerden kader.
DOSTOZAN-M.HANİFİ SARIYILDIZ/1965-ANKARA
Bir dahaki yazıda buluşmak ümidiyle dostça kalın.19.01.2015
