Maraş’ta 1970 li tarihlerde huzurevi ilk açıldığında burası Maraş’ta “iş yapmaz?!” derdim. Oysa açıldığı günden itibaren doluydu.
Kimler geldi kimler geçti buradan…
Hepimiz yaşlanacağız; Rabbim ömür nasip ederse…
Biz küçüklüğümüzde bir hikaye dinleyerek büyüdük. “TAHTA ÇANAKLAR”
“Çocuğun dedesi iyice yaşlanmıştı. Yemeğinin bile doğru dürüst yiyemiyordu. Bu yüzden gelini de oğlu da ona kızıyorlar, iyi davranmıyorlardı. Evde onu tek seven, küçük torunu idi. O dedesine acıyor, babasıyla annesinin davranışlarına çok üzülüyordu. Her gün sofra hazırlanırken dedeye ayrı bir yer sofrası hazırlanıyordu. Sofrasına da kırılmasın diye tahta kaşık ve çanak konuyordu.
Bir gün sofra toplanırken çocuk annesine “anneciğim bu tahta çanakları iyi muhafaza edelim” dedi.
Annesi “neden?” diye sordu.
Çocuk “babamla sen yaşlanınca bana lazım olacak” dedi.
Anne ve baba yaptıklarından çok pişman oldular. Yaşlı dededen pişmanlıkla özür dilediler. Dedeyi tekrar yanlarına alarak onu bağırlarına bastılar.
Biz Maraşlılar eski adetlerimizi terk etmeyelim. Türk toplumu atasına saygılıdır. İslamiyet ataya sahiplenmeyi emreder. Yaşlısına sahiplenmeyen, aynı son’u mutlaka yaşar.
Kur’an da şöyle buyuruyor yüce Rabbimiz “Anne ve babanız yaşlandığında şöyle dua edin. Ey Allahım. Anne Babam bebekliğimde bana nasıl merhametle muamele ettiyse, Sen de yaşlılıkların da onlara öyle muamele et.”
Sağlık ve gençlik bizlere baki değil.
Emanet nimetler ile donatıldığımız bu hayatta, insanlığı anlamak yatağa düşünce olmamalı.
Engelli gördüğümüz insan ise; belki dün birlikte gezdiğimiz sağlıklı akrabamız, arkadaşımız idi…
“Ey Merhameti sınırsız yüce Mevlam,
Karib olan, Halim olan Allah’ım bizlere Hidayet ve Merhamet nasip et.
Pişmanlıklarımızı kabul et. Günahlarımızı Afüvv esmanın tecellisi ile affet.”
Bu sıralar soğuk günler yaşıyoruz. Dışarı da yaşamak zorunda olan insan ve diğer canlıları unutmayalım.
Huzur dolu eviniz, huzureviniz olsun.
Mutlu ve sağlıklı bir hayatınız olsun.
Rabbimiz cümle Türk-İslam’a hayatın ve ölümün hayırlısını nasip etsin…
